បណ្តាំកវី – កំណាព្យខ្មែរ ៖ បទពាក្យ៧ ឬ បទមេ៧ ។ ចាប់ពីបទពាក្យ៧ ដល់បទពាក្យ១១ (កើតក្នុងសម័យចតុមុខ) កំណាព្យខ្មែរបានឈានដល់ដំណាក់កាលមួយថ្មីទៀត កវីបានបង្កើតក្បួនតែងកាព្យងាយៗ (ចំណាប់ចួន និងបរិយាកាស)។ បទនេះអាចប្រើបានគ្រប់បរិយាកាសទាំងអស់។
រង្វាស់កាព្យ (កាព្យមាត្រ) ៖ ១វគ្គ (ល្បះ) មាន៤ឃ្លា ឃ្លានីមួយៗ មាន៧ព្យាង្គ។ ព្យាង្គទី៧នៃឃ្លាទី១ ចួននឹង ព្យាង្គទី២ ឬទី៤ នៃឃ្លាទី២។ ព្យាង្គទី៧ នៃឃ្លាទី២ ចួននឹងព្យាង្គទី៧ នៃឃ្លាទី៣ ចួននឹងព្យាង្គទី២ ឬទី៤ នៃឃ្លាទី៤។ (ចួននឹងព្យាង្គទី២ឬទី៤នៃឃ្លាទី៤ បើចួនព្យាង្គណាត្រូវគោរពពីដើមរហូតដល់ចប់)។ ចួនឆ្លងវគ្គ (រូបសម្ផស្សក្រៅ) ៖ ព្យាង្គទី៧ នៃឃ្លាទី៤ ក្នុងវគ្គទី១ (វគ្គមុន) ចួននឹង ព្យាង្កទី៧ នៃឃ្លាទី២ ក្នុងវគ្គទី២ (វគ្គបន្ទាប់)។
បណ្តាំកវី – កំណាព្យខ្មែរ | ||
១ | បើចង់បានថ្លៃត្រូវច្នៃពេជ្រ | ពីថ្មគគ្រិចទៅភ្លឺថ្លា |
ចង់បានកេរ្តិ៍ឈ្មោះខ្ពស់សក្តា | ចូលខ្លួនសិក្សាផុតល្ងង់ខ្លៅ។ | |
២ | ដាវដែលមុតល្អត្រូវដុតដំ | សំលៀងមុតមាំផ្សំភ្លើងក្តៅ |
ប្រាជ្ញត្បិតតម្រេះចេះជ្រាលជ្រៅ | កោសល្យឆ្អិនឆ្អៅត្បិតឧស្សាហ៍។ | |
៣ | រពឹសដៃដាំបានផលបេះ | បើដេកអាំងផេះផ្ទៃឈឺផ្សា |
ធ្វើស្រែមើលដីទឹកសព្វការ | ពាក្យចាស់ចែងចារមានតម្លៃ។ | |
៤ | កុំសើចមុនគេ ប្រយ័ត្នជួន | ត្រូវសើចខកខ្លួនមិនប្រពៃ |
មុនញាក់ចិញ្ចើម ចូរឃ្មាតខ្មី | គិតមើលវែងខ្លីអស់ន័យអាថ៌។ | |
៥ | កុំអាងអ្នកក្រៅជាដៃជើង | ត្រូវពឹងខ្លួនយើងគ្រប់កិច្ចការ |
បើសេពមិត្តពាលខូចជតា | សេពប្រាជ្ញថ្កើងការឆ្លងដល់ត្រើយ។ | |
៦ | សាងអំពើល្អក៏មិនស្ងាត់ | សាងទោសវិបត្តិក៏មិនស្បើយ |
រន្ទឺកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនស្ងាត់ឡើយ | ទូកអ្នកទៅហើយកំពង់នៅ។ | |
៧ | កវីជូនពាក្យបីបួនម៉ាត់ | ក្រែងលោបានស្កាត់ប្រាប់កូនចៅ |
សាងអំពើល្អយូរលង់ទៅ | គង់ត្រាយនាំផ្លូវទៅរុងរឿង។ |
កំណាព្យពេញនិយមបន្ទាប់ ៖ ខ្មែរត្រូវថែកេរ្តិ៍ – កំណាព្យខ្មែរ