ព្រះវិហារ – កំណាព្យខ្មែរ ៖ បទពាក្យ៧ ឬ បទមេ៧ ។ ចាប់ពីបទពាក្យ៧ ដល់បទពាក្យ១១ (កើតក្នុងសម័យចតុមុខ) កំណាព្យខ្មែរបានឈានដល់ដំណាក់កាលមួយថ្មីទៀត កវីបានបង្កើតក្បួនតែងកាព្យងាយៗ (ចំណាប់ចួន និងបរិយាកាស)។ បទនេះអាចប្រើបានគ្រប់បរិយាកាសទាំងអស់។
រង្វាស់កាព្យ (កាព្យមាត្រ) ៖ ១វគ្គ (ល្បះ) មាន៤ឃ្លា ឃ្លានីមួយៗ មាន៧ព្យាង្គ។ ព្យាង្គទី៧នៃឃ្លាទី១ ចួននឹង ព្យាង្គទី២ ឬទី៤ នៃឃ្លាទី២។ ព្យាង្គទី៧ នៃឃ្លាទី២ ចួននឹងព្យាង្គទី៧ នៃឃ្លាទី៣ ចួននឹងព្យាង្គទី២ ឬទី៤ នៃឃ្លាទី៤។ (ចួននឹងព្យាង្គទី២ឬទី៤នៃឃ្លាទី៤ បើចួនព្យាង្គណាត្រូវគោរពពីដើមរហូតដល់ចប់)។ ចួនឆ្លងវគ្គ (រូបសម្ផស្សក្រៅ) ៖ ព្យាង្គទី៧ នៃឃ្លាទី៤ ក្នុងវគ្គទី១ (វគ្គមុន) ចួននឹង ព្យាង្កទី៧ នៃឃ្លាទី២ ក្នុងវគ្គទី២ (វគ្គបន្ទាប់)។
ព្រះវិហារ – កំណាព្យខ្មែរ | ||
១ | ឳះឳ!ប្រាសាទលើបុព្វតា | ព្រះវិហារថ្លាល្អក្រាស់ក្រៃ |
នេះហើយជាត្បូងកែវចរណៃ | ដែលមានតម្លៃរបស់ខ្មែរ។ | |
២ | ដូនតាខ្មែរយើងបានដាដាប់ | ឆ្លាឆ្លាក់រំលេចហើយថែមថែ |
បូជាកាយចិត្តដើម្បីខ្មែរ | នោះយើងត្រូវថែអោយបានល្អ។ | |
៣ | ប្រាប្រាង្គមានក្បូរក្បាច់រចនា | ល្អស្អាតអស្ចារ្យឥតកករ |
មានទាំងរូបព្រហ្មព្រាហ្មណ៍កេណ្ណរ | ចាយរាងលម្អលើសិលា។ | |
៤ | ព្រៃឈើដុះលាស់ត្រសំក្រៃ | ក្រោមប្រាង្គចរណៃនៃខេមរា |
ជាពណ៌បៃតងល្អអស្ចារ្យ | នេះហើយបុព្វតានៃកម្ពុជា។ | |
៥ | វីរជនការពារស្រុកទេសយើង | ឈរកាន់កាំភ្លើងកៀនបុព្វតា |
ចិត្តអង់អាចក្លាហានមហស្ចារ្យា | ថែដែនរដ្ឋាខេមរាយើង។ | |
៦ | ជីបៗសម្លេងចាបយោបំ | ពួកវានោះយំលើវេហា |
កើតការរំភើបដល់សោតា | ទេសចរណ៍ក្ញៀវក្ញាលេងសប្បាយ៕ |
កំណាព្យពេញនិយមបន្ទាប់ ៖ ព្រះវិហារ – កំណាព្យខ្មែរ