រឿងព្រេងខ្មែរ

រឿងសុភាសិតតម្លៃ៣០តម្លឹង – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ កាល​ពី​ព្រេងនាយ​ មាន​ជន​ពីរ​នាក់​ប្ដី​ប្រពន្ធ, បុរស​ជា​ប្ដី​ បាន​ឃើញ​គេ​រៀន​របៀន​ពូកែ​ ចង់​រៀន​ណាស់​ យក​ប្រាក់​៣០​តម្លឹង​ លា​ប្រពន្ធ​ដើរ​ទៅ​រក​រៀន​ ដើរ​ពី​ស្រុក​មួយ​ដល់​ខែត្រ​មួយ​ឮ​គេ​ថា​ ទី​ត្រង់​ណា​ មាន​អ្នក​ចេះ​របៀន​អាគម​គាថា​ពូកែ​ ក៏​ទៅ​រក​ត្រង់​នោះ​ ដល់​ទៅ​ជួប​នឹង​គ្រូ​ណា​ពូកែ​ គេ​សូត្រ​ឲ្យ​ស្ដាប់​​គេ​ធ្វើ​ឲ្យ​មើល​ដូចម្ដេចៗ​ ក៏​ចេះ​តែ​មិន​ចូល​ចិត្ត, លុះ​ដើរ​ឆ្ងាយ​ទៅៗ ក៏​បាន​ជួប​នឹង​តា​ចាស់​ម្នាក់ ។ តា​ចាស់​សួរ​ថា អ្នក​ឯង​ទៅ​ណា​ ដើរ​មក​តែ​ម្នាក់​ឯង​ ស្វះស្វែង​រក​អ្វី ? ។ បុរស​នោះ​ឆ្លើយ​ថា ឱ ! តា​អើយ ! ខ្ញុំ​មក​នេះ​ ត្បិត​ឮ​គេ​ថា​នៅ​ទី​នេះ​ មាន​គ្រូ​ចេះ​របៀន​ពូកែ​​បាន​ជា​ខ្ញុំ​ខំ​សង្វាត​មក​ ក្រែង​តា​ចេះ​ដឹង​ ប្រដៅ​ចៅ​ផង ។ តា​ចាស់​ឆ្លើយ​ថា​ តា​មាន​របៀន​បីបទ​ តម្លៃ​៣០​ តម្លឹង​ បើ​ចៅ​ឯង​កាន់​ជាប់​ ចៅ​ឯង​មិន​ច្បុត​ទេ​ គង់​បាន​ដូច​ចិត្ត​ បើ​មាន​កិច្ច​ មាន​ដំណើរ​អ្វី​ឲ្យ​សូត្រ​របៀន​តា​នេះ​ចុះ​ ពូកែ​ណាស់ ។ បុរស​នោះ​ថា …

រឿងព្រេងកំពង់ខ្សាច់ស – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ នៅក្នុងឃុំរាក់ជ័យ ស្រុកបាភ្នំ ខេត្ដព្រៃវែង មានភូមិមួយដែលនៅខាងលិចភូមិគោកសណែ្ដក ចម្ងាយប្រមាណ៣គ.ម គេហៅភូមិនេះថា “កំពង់ខ្សាច់ស”។ កាលពីដើមកំពង់ខ្សាច់ស ជាទីប្រជុំជននៃសាលាស្រុកបាភ្នំ។ ដោយទឹកជន់លិចជាញឹកញាប់ពេក រាជការក៏រើសាលាស្រុកអំពីកំពង់ខ្សាច់ស ទៅដាក់នៅសង្កាត់ឈើកាច់វិញ។ កំពង់ខ្សាច់សដែលស្ថិតនៅជាប់នឹងមាត់បឹងដ៏ធំមួយ ដែលមានទឹកខួបប្រាំងខួបវស្សា ព្រមទាំងសម្បូណ៌ដោយមច្ឆាជាតិផង។ នៅខែវស្សា បឹងខ្សាច់ស មានទឹកល្ហល្ហាចប្រៀបបាននឹងបឹងទន្លេសាបនារដូវប្រាំង ប៉ុនែ្ដនៅរដូវប្រាំងបឹងនេះរូមមកនៅតូចវិញ។ មុនឆ្នាំ១៩៥០ “កំពង់ខ្សាច់ស” ជាផ្សារមួយយ៉ាងធំមធ្យម ប្រកបដោយសេចក្ដីសប្បាយរុងរឿង ប៉ុនែ្ដដោយស្រុកមានអសន្ដិសុខក្នុងសម័យនោះ អ្នកផ្សារក៏នាំគ្នារត់ឡើងទៅនៅ ឯគោគសណែ្ដកខ្លះ ទៅនៅពាមរក៏អស់ខ្លះទៅ។ សព្វថ្ងៃកំពង់ខ្សាច់ស ក្លាយជាភូមិអ្នកស្រុកធម្មតា។ បានជាគេ ហៅថា “កំពង់ខ្សាច់ស” ដោយមានរឿងព្រេងដែលចាស់ៗនិទានតៗមកថាៈ ក្នុងអតីតកាលយូរអង្វែងណាស់មកហើយ ឮថាមានក្រពើឈ្មោលមួយនៅឯភ្នំជើងម៉ីដែង ក្នុងស្រុកកូសាំងស៊ីន មានមហិទ្ធិរិទ្ធខ្លាំងពូកែណាស់ អាចកាឡាខ្លួនជាមនុស្សក៏បាន ជាលោកសង្ឈក៏បាន។ ថ្ងៃមួយក្រពើនេះ បានកាត់មករកប្រខាំគ្នានឹងក្រពើមួយទៀតនៅទន្លេហោះហៀវ ក្នុងសង្កាត់កំពង់ភ្នំ ស្រុកលើដែក (កណ្ដាល) លុះមកដល់ពាម (បាណាម) …

រឿងព្រេងទំនៀមទំលាប់ចោះត្រចៀកកូនស្រី – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ តាមទំនៀមពីបុរាណកាលមកក្មេងស្រីៗសុទ្ធតែចោះត្រចៀកគ្រប់ៗគ្នាទាំងអស់។ រហូតមកដល់សម័យ បច្ចុប្បន្ននេះ ក៏នៅតែធ្វើចំពោះត្រចៀកដែរ គឺគេចោះត្រចៀកទុកសំរាប់ពាក់គ្រឿងអលង្កាផ្សេងៗ មាន កាវ កបិត ទំហូ ជាដើម ។ ឯក្មេងប្រុសៗមិនមានចោះត្រចៀកទេ ។ រឿងនេះខ្ញុំបានដឹងពីសំណាក់ដូនចាស់ម្នាក់ ឈ្មោះ មាស នៅភូមិពោធិដូតអស់ គាត់បានស្លាប់ប្រហែល ១៨ឆ្នាំហើយ (២)។ ដើមឡើយខ្ញុំសួរគាត់ថា “យាយ ! ហេតុដូចមេចក៏ប្រហោងត្រចៀកយាយធំម្លេះ? តើយាយពាក់កាវ ប៉ុន្មានទៅ? ” យាយមាសឆ្លើយតបវិញថា “ចៅឯងមិនទាន់ដឹងទេ ចាស់ៗជំនាន់យាយ គេមិនសូវពាក់កាវទេ គឺគេពាក់តែត្រសាល់ ឯត្រសាល់នោះ បើអ្នក មានទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនគេធ្វើដោយមាសប្រាក់ ឬភ្លុក។ ឯអ្នកក្រសម្បត្ដិទ្រព្យគេធ្វើដោយឈើពាក់សោះតែទំនេរ ត្រចៀកណ៎ាចៅ!។ អាស្រ័យការពាក់ ត្រសាល់នេះ ទើបបានជាត្រចៀកយាយយារធ្លាក់ចុះ ហើយមានប្រហោងធំ ដូច្នេះឯង។ ត្រសាល់នេះរាងប៉ុនមេដៃ មានសណ្ឋានប្រហែលនិងត្រសាល់អំបោះសព្វថ្ងៃនេះដែរ តែល្អជាង …

រឿងពិធីបញ្ចូលម្លប់កូនស្រី – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ មានរឿងដំណាលថា កាលនោះមានមហាចោរម្នាក់ពុំមានភរិយា បានសង់ផ្ទះមួយខ្នងយ៉ាងល្អផ្ដាច់ នៅក្នុង ព្រៃស្មសាន ដើម្បីនឹងទុកដាក់របស់ទ្រព្យ មាន មាស ប្រាក់ សំពត់ អាវសាវស្បែជាដើម ដែលខ្លួន ទៅលួចប្លន់គេបានពីទីផ្សេងៗមក។ មហាចោរនោះលុះកាលជាចំណេរក្រោយមក ក៏រំពឹងគិតថា “អាត្មាអញមាន ទ្រព្យសម្បត្ដិច្រើនដល់ម្លឹង ដែរហើយ តែទាស់ត្រង់គ្មានអ្នកណាថែរក្សា គិតសព្វគ្រប់ទៅការខំប្រឹងរបស់អញនេះ ដូចជាគ្មាន បានការអ្វីសោះ ! ព្រោះថា បើកាលណាអាត្មាអញស្លាប់ទៅ ទ្រព្យអស់ទាំងនេះ និងក្លាយទៅជារបស់ អសារឥតការគួរឱ្យស្ដាយ បើមានកូនប្រពន្ធគ្រាន់និងស៊ីមរតកនោះទៅរ៉ា អាត្មាអញនិងមិនសូវជាស្ដាយ ពេក”។ គិតហើយមហាចោរក៏ដើរទៅក្រវែលភូមិអ្នកស្រុក រំពៃគយគន់មើលក្មេងស្រី-ប្រុស ដែលនាំគ្នាលេងខ្ញៀវខ្ញា នៅក្រោមម្លប់ឈើ។ លុះគយគន់ទៅឃើញនាងតូចមួយនោះ មានរូបឆោមស្អាតសមរម្យ មានសាច់ឈាមថ្លា ថ្លៃថ្នូរគួរឱ្យស្រលាញ់ ក៏និយាយលួងលោមកូននោះឱ្យបែកចេញពីហ្វូង ហើយក៏បញ្ឆោតនាំយកទោដល់ផ្ទះផង ខ្លួន។ ដោយខ្លាចកូនក្មេងនោះលួចរត់ទៅរកម៉ែឪវាវិញ ព្រមទាំងការពារ កុំឱ្យម្ដាយឪពុកវាតាមទៅរកឃើញ មហាចោរក៏យកក្មេងនោះទៅលាក់ទុកក្នុងបន្ទប់ …

រឿងព្រេងទាក់ទងនឹងពិធីលើករាសី – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ មានរឿងព្រេងទាក់ទងនិងពិធីនេះដូចតទៅ ៖ កាលពីព្រេងព្រឹទ្ធកន្លងយូរលង់ទៅហើយ មានមហាក្សត្រ មួយព្រះអង្គគ្រប់គ្រងប្រជារាស្ដ្រ ដោយទសពិតរាជធម៌ ប្រកបដោយព្រះជន្មវស្សាច្រើនណាស់ទៅហើយតែទ្រង់ ពុំមានព្រះរាជបុត្រនឹងតព្រះរាជវង្សសោះ។ ប្រជាជនដែលគោរពព្រះអង្គស្មើដោយទេពតា នាំគ្នាឡើងសុំម្កុដរាជ កុមារ ដើម្បីកុំឱ្យផុយរាជតទៅកុំឱ្យ ប្រទេសនៅតែលតោលឥតទីពឹងពុំនាក់ដូចមាន់ព្រាត់មេ។ ព្រះរាជាក៏ព្រម តាមសេចក្ដីអង្វរសុំហើយ ទ្រង់មានព្រះបញ្ជាឱ្យអគ្គមហេសីរៀបឭីការថ្វាយទេពតាប្រាថ្នាព្រះរាជបុត្រ។ ព្រះរាជទ្រព្យ ត្រូវបរិច្ចាក ចែកចាយជាទានដល់ស្មូមយាចក។ វត្ដអារាមព្រមទាំងក្រោមដើមជ្រៃទាំងឡាយ បរិបូណ៍ដោយ គ្រឿងដង្វាយពោរពាស មានផ្សែងធូបហុយទ្រលោម។ ទេពតារំជួលខ្លាំងក៏បានប្រសិទ្ធិពរតាមសេចក្ដីបួងសួង។ មិនយូរប៉ុន្មានព្រះរាជកុមារល្អដូចព្រះចន្ទពេញបុណ្ណមី បានប្រសូតកណ្ដាលសេចក្ដីរីករាយ និងស័ព្ទសាធុការ កងរំពង។ ព្រះរាជាណាចក្រទាំងមូលសប្បាយអ៊‌ឹកធិក គ្រប់ផ្លូវ គ្រប់ស្រុក គ្រប់ភូមិ គ្រប់ជនបទ។ អ្នកសុំទាន អ្នកខ្វាក់ខ្វិន ក៏មានចំណែកក្នុងការត្រេកអរសាទរជាមួយគេដែរ ។ ព្រះរាជកុមារទទួលនូវសេចក្ដីថ្នាក់ថ្នមដ៏ត្រ កាល មានស្ដ្រីបំរើជាច្រើននាក់នៅប្រចាំការច្រៀងបំពេរ បីពរាល់ទិវារាត្រី។ ព្រះវរមាតាបិតារបស់ព្រំព្រះរាជបុត្រ ជាបណ្ដាច់បណ្ដូលព្រះហឫទ័យ ដោយសេចក្ដីស្នេហាជាទីបំផុត ។ លុះព្រះរាជបុត្របានចំរើនវ័យ …

រឿងព្រេងទំនៀមទំលាប់ពិធីបំបួសនាគ – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ តាមពិតទៅពិធីបំបួសនាគមិនមែនជារឿងថ្មីរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនោះទេ ពិធីនេះបានកើតមានតាំងតែពីបរម បុរាណមកម្ល៉េះ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននៅតែជាទំនៀមទំលាប់របស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរដដែល ព្រោះវាជាស្ពាន សីលធម៌ចម្លងមនុស្សទៅកាន់ភាពរុងរឿងនៃជីវិត វៀរចាកអំពើបាបទាំងឡាយ កើតមានតែភាពស្ងប់ស្ងាត់ មិនលោភលន់មានចំណេះដឹងខ្ពង់ខ្ពស់ ជួយបំភ្លឺភាពត្រឹមត្រូវ ដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយជាបន្ដបន្ទាប់។ ពិធីបំបួស នាគបានរលំរលាយក្នុងរបបខ្មែរ ក្រហមកាន់កាប់អំណាចនាឆ្នាំ១៩៧៥-១៩៧៩ ក្រោយថ្ងៃរំដោះប្រជាពលរដ្ឋ មានសេរីភាព សង្គមត្រូវបានរៀបចំហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធ ស្ថាប័នផ្សេងៗ ពិធីបំបួសនាគបានចាប់ ផ្ដើមកំរើកឡើងវិញ ប៉ុន្ដែបច្ចុប្បន្ននេះសំបូរតែនៅតាមតំបន់ជនបទប៉ុណ្ណោះ យូរៗម្ដងកើតមាននៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ ថ្មីៗនេះនៅទីក្រុង ភ្នំពេញ ពិធីបំបួសនាគបានធ្វើឱ្យមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែកូនប្រុសរបស់ត្រកូលអភិជន តិចតួចបានសំរេចសាងផ្នួសនៅជាមួយព្រះធម៌រយៈពេលខ្លីជាគំរូមួយ ខណៈដែលកូនប្រុសត្រកូលអភិជនជាច្រើន ទៀតមិនបានធ្វើបែបនេះ។ គួររំលឹកថា នៅក្នុងពិធីបំបួសនាគត្រូវរៀបចំទៅតាម លំដាប់ប្រពៃណី មានពិធីកោរសក់ ពិធីជូនត្រ័យចំពោះលោកអ្នកមានគុណ ពិធីក្រុងពាលី ពិធីបង្វិលពពិល ពិធីធ្វើធ្មេញនាគ ពិធីកួចចំណងដៃ នាគ ពិធីលាបប្រេងម្សៅ ពិធីចំរើនព្រះបរិត្ដនាគ ពិធីហែនាគ៣ជុំព្រះវិហារ ពិធីចូលព្រះវិហារ ពិធីនាគវន្ទា ចំពោះ ព្រះពុទ្ធរូប …

រឿងមនុស្សលោភ – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ កាល​ពី​ព្រេងនាយ​មាន​កុមារី​ម្នាក់​អាយុ១៤ឆ្នាំ​ ត្រូវម្ដាយ​ប្រើ​ឲ្យ​ទៅ​ជីក​ដំលូង។ ក្មេង​នោះ​រៀប​ចប​រួច​ស្រេច​ចេញ​ដើរ​ទៅ​រក​ដំលូង ទៅ​ដល់​ព្រៃ​ធំ​មាន​ដំបូក​មួយ​មាន​រូង​ជ្រៅ ។ កុមារី​នោះ​ទៅ​ជីក​ដំលូង​នៅ​ជើង​ដំបូក​នោះ​របូត​ផ្លែ​ចប ជ្រុះ​ធ្លាក់​ទៅ​ក្នុង​រូង​នោះ ។ នាង​នោះ​មិន​ដឹង​ធ្វើ​ដូចម្ដេច​ក៏​ស្រែក​ប្រកាស​ថា “លោក​ណា​ជួយ​យក​ផ្លែ​ចប​ឲ្យ​ខ្ញុំ​បាន ខ្ញុំ​នឹង​សង​គុណ​លោក” ។ ស្រែក​តែ​ប៉ុណ្ណោះ មាន​ខ្លា​ចាស់​មួយ​ដំបៅ​ក្បាល​រុយ​រោម​បែង​ដង្កូវ​ចុះ​គក្រិច ចេញ​មក​ពី​ក្នុង​ព្រៃ​ប្រាប់​ទៅ​នាង​នោះ​ថា “នាង!​តាយក​ឲ្យ​បាន ផ្លែ​ចប​នោះ តែ​បើ​តាយក​បាន​គ្រាន់​តែ​នាង​ឯង​រក​ចៃ​ឲ្យ​តា ហើយ​តា​មិន​ចាំបាច់​យក​គុណ​ពី​ចៅ​ទេ” ។ នាង​ឮ​ដូច្នោះ ក៏​និយាយ​ថា “ឱ​លោកតា​អើយ! ឲ្យ​តែ​លោកតា​ជួយ​យក​ឲ្យ​បាន​ចុះ” ។ ខ្លា​នោះ​យក​ផ្លែ​ចប​បាន​ពី​ក្នុង​រូង​ឲ្យ​ទៅ​នាង​នោះ ហើយ​ឲ្យ​នាង​នោះ​រក​ចៃ​ឲ្យ ។ នាង​នោះ​យក​បន្លា​មក​ឆ្កិះ​ដង្កូវ​នៅ​ដំបៅ​ក្បាល​ខ្លា​នោះ ។ ខ្លា​នោះ​ចេះ​តែ​សួរ​នាង​ថា “នាង! ដំបៅ​តា​ស្អុយ​ឬ​ក្រអូប?” ដំបៅ​នោះ​ស្អុយ​ណាស់ ប៉ុន្តេ​នាង​នោះ​ឆ្លើយ​ទៅ​វិញ​ថា “ក្រអូប​ណាស់​លោកតា” ។ ខ្លា​នោះ​ចេះ​តែ​សួរ​នាង​ចេះ​តែ​ថា​ក្រអូប ។ លុះ​ឆ្កិះ​ដង្កូវ​អស់​ទៅ ខ្លា​នោះ​បាត់​ឈឺ​បាត់​រមាស់ ហើយ​និយាយ​ប្រាប់​នាង​នោះ​ថា នាង! នាង​យក​ជាល​មួយ​មក ​តា​នឹង​ដាកដំលូង​ឲ្យ” ។ …

រឿងសត្វចាបសម្លាប់ដំរីស្តរ – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ មាន​ដំរី​ស្ដរ ១ ដើរ​រក​ស៊ី​ក្នុង​ព្រៃ​ដាច់​ចេញ​ពី​ហ្វូង​តែ​ម្នាក់​ឯង ថ្ងៃ ១ បាន​ដើរ​ទៅ​ជួប​ប្រទះ​នឹង​មេ​ចាប កំពុង​តែ​ក្រាប​ក្រុង​កូន​នៅ​កណ្ដាល​ផ្លូវ​ដែល​ខ្លួន​ដើរ មេ​ចាប​និយាយ​អង្វរ​ដំរី​ថា « សូម​លោក​អាណិត​មេត្តា​កុំ​ដើរ​ជាន់​កូន​ខ្ញុំ » ដំរី​មិន​ព្រម​ទទួល​យក​ពាក្យ​អង្វរ​ក៏​ឆ្លើយ​ត​ទៅ​វិញ​ថា អញ​មិន​ដឹង​មិន​ស្គាល់​អាណា​ទេ​អញ​ចេះ​តែ​ដើរ​ជាន់ ស្លាប់​អាណា​ក៏​ដោយ ចាប​ឯង​ខ្លួន​តូច​ប៉ុណ្ណេះ​នឹង​ធ្វើ​អ្វី​អញ​បាន បើ​ទុក​ជា​ចាប​ឯង​មាន​ចំនួន​ច្រើន​ដល់​ទៅ ១ ម៉ឺន ក៏​អញ​ជាន់​ឈ្លី​នឹង​ជើង​ឆ្វេង​អញ​តែ​ម្ខាង​ឲ្យ​ស្លាប់​ល្អិត​ល្អោច​អស់​ឥត​សល់​មួយ​ដែរ ដំរី​ថា​តែ​ប៉ុណ្ណេះ​ហើយ​ក៏​ដើរ​ជាន់​កូន​ចាប​ខ្ទេច​ខ្ទី​ស្លាប់​អស់​ទៅ មេ​ចាប​ឃើញ​កូន​ស្លាប់​ដូច្នោះ​ហើយ ក៏​កើត​ទុក្ខ​ក្ដៅ​ក្រហាយ​សោក​ស្ដាយ​កូន​ណាស់ ទើប​ហើរ​ទៅ​ទំ​លើ​មែក​ឈើ​ហើយ​និយាយ​ប្រាប់​ដំរី​ថា « ដំរី​ឯង​ហ៊ាន​មើល​ងាយ​អញ ដ្បិត​តែ​ឃើញ​អញ​ខ្លួន​តូច កំឡាំង​តិច ប៉ុន្តែ​ឯង​មិន​ទាន់​ដឹង​កំឡាំង​បញ្ញា​អញ​ទេ ចាំ​មើល​អញ​នឹង​ធ្វើ​សង​សឹក​ដល់​ឯង​វិញ » មេ​ចាប​និយាយ​រួច​ហើយ​ក៏​ហើរ​ទៅ​រក​ពឹង​សត្វ​ក្អែក​ឲ្យ​ទៅ​ចឹក​ចោះ​ភ្នែក​ដំរី​ឲ្យ​បែក​ជា​ដំបៅ​ទាំង​សង​ខាង ក្អែក​ក៏​ទទួល​យក​អាសាទើប​មេ​ចាប​ទៅ​ពឹង​សត្វ​រុយ​ទៀត ឲ្យ​រុយ​ពង​ដាក់​ភ្នែក​ដំរី ឲ្យ​កើត​ជា​ដង្កូវ​ចុះ​ក្នុង​ភ្នែក​ទាល់​តែ​ខ្វាក់​ទាំង​ពីរ កាល​ដំរី​នោះ​ឈឺ​ភ្នែក​បែក​ខ្វាក់​ទាំង​ពីរ​ងងឹត​មើល​ផ្លូវ​មិន​ឃើញ​ហើយ ក៏​កើត​ទុក្ខ​វេទនា លំបាក​នឹង​រក​ស្មៅ​ស៊ី នឹង​រក​ផឹក​ទឹក​ក៏​ពុំ​បាន មេ​ចាប​ឃើញ​ដំរី​ខ្វាក់​ភ្នែក​ដូច្នោះ​ហើយ​ក៏​ទៅ​ពឹង​សត្វ​កង្កែប ឲ្យ​ឡើង​ទៅ​យំ​លើ​កំពូល​ភ្នំ ដំរី​ឮ​កង្កែប​យំ មាន​ចិត្ត​ត្រេកអរ​ដោយ​សំគាល់​ថា​មាន​ត្រពាំង​ទឹក ទើប​ដើរ​ឡើង​ទៅ​លើ​កំពូល​ភ្នំ កាល​ដំរី​ទៅ​ដល់​កំពូល​ភ្នំ​ហើយ កង្កែប​លោត​ចុះ​ទៅ​យំ​ក្នុង​ជ្រោះ​វិញ ដំរី​ដើរ​តាម​សំឡេង​កង្កែប​ទៅ​ទៀត …

រឿងសួស្តីនិងអព្វមង្គល – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ សម័យ​មួយ​សិរី​សួស្ដី និង អព្វ​មង្គល​ជួប​និយាយ​គ្នា អព្វមង្គល​សួរ​ទៅ​សិរី​សួស្ដី​ថា “លោក​មាន​រិទ្ធ​អំណាច​ដូចម្ដេច​ខ្លះ ?” ។ សិរី​សួស្ដី​ប្រាប់​ទៅ​អព្វ​មង្គល​ថា “រិទ្ធ ​អំណាច​អញ​ជា​សិរី​សួស្ដី​នេះ​ខ្លាំង​ពូកែ​ណាស់ សូម្បី​តែ​មនុស្ស​ខ្ញុំ​គេ គេ​ស្អប់​គេ​មិន​មេត្តា តែ​អញ​ទៅ​ស្ថិត​កាលណា​ឲ្យ​អ្នក​ខ្លះ​ស្នេហា ទំនុក​បម្រុង​ទាល់​តែ​បាន​រាជ​សម្បត្តិ” ។ ឯ​សិរី​សួស្ដី​សួរ​ទៅ​អព្វ​មង្គល​ថា “រិទ្ធ​អំណាច​ឯង​ដូចម្ដេច​ខ្លះ ?” ។ អព្វ​មង្គល​ឆ្លើយ​ថា “រិទ្ធ​អំណាច​ខ្ញុំ​នេះ បើ​ស្ថិត​នៅ​ឈ្មោះ​ណា​បណ្ដាល​ឲ្យ​គេ​ស្អប់​គេ​ខឹង ខូចខាត​សម្បត្តិ​ទ្រព្យ​វិនាស​អន្តរាយ សូម្បី​តែ​បាន​រាជ​សម្បត្តិ​ហើយ ក៏​គង់​ថ្លោះ​ធ្លោយធ្លាក់​ខ្លួន​ទៅ​ជា​ខ្ញុំ​គេ​បាន” ។ អព្វ​មង្គល​ចង់​ដឹង​រិទ្ធិ​សិរី​សួស្ដី​ក៏​ប្រាប់​ថា “ខ្ញុំឃើញ​ខ្ញុំ​សេដ្ឋី​ម្នាក់​ឈ្មោះ អាតុល សេដ្ឋី​ប្រើ​ឲ្យ​ឃ្វាល​គោ​ក្របី សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​សេដ្ឋី​ខឹង​នឹង​អាតុល​ជេរ​វាយ​តែ​សព្វ​ថ្ងៃ​ថា ពុំ​មើល​ថែ​រក្សា​ក្របី​ឲ្យ​ស្គម​អស់។ ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​លោក​សិរិ​សួស្ដី​ទៅសណ្ឋិត​នៅ​អាតុល​ខ្ញុំ​សេដ្ឋី​នោះ បើ​វា​បាន​រាជ​សម្បត្តិ​ខ្ញុំ​ក៏​ជឿ​ថា​លោក​មាន​រិទ្ធិខ្លាំង​ពូកែ​ប្រាកដ​មែន” ។ សិរី​សួស្ដី​ប្រាប់​ទៅ​អព្វ​មង្គល​វិញ​ថា “ឯងចាំ​មក​គន់​មើល​ចុះ ថ្ងៃ​ស្អែក​នេះ​អញ​ចូល​ទៅ​ស្ថិត​លើ​រូប​អាតុល​ខ្ញុំ​សេដ្ឋី​ហើយ តែ​អញ​ចូល​ទៅ​នៅ​កាល​ណា​យូរ​បន្តិច​ទៅ​មុខ​ជា​អាតុល​ខ្ញុំ​សេដ្ឋី​នោះ វា​បាន​សោយរាជ​សម្បត្តិ​មិន​ខាន” ។ លុះ​ព្រឹក​ឡើង​ដល់​ពេល​អាតុល​បញ្ចេញ​គោ​ក្របី អំពី​ក្រោល​យក​ទៅ​ឃ្វាល នោះ​សិរី​សួស្ដី​ចូល​ទៅ​ស្ថិត​នៅ​រូប​អាតុលៗ ក៏​រីករាយ​សប្បាយ​ក្នុង​ចិត្ត​ប្លែក​ពីថ្ងៃ​មុន ។ …

រឿងស្រីក្ងោកមាស – រឿងព្រេងខ្មែរ ៖ ដើម ​ឡើយ​ មាន​បុរស​ម្នាក់​ បាន​ទទួល​បណ្ដាំ​ពី​ឪពុក​ប្រដៅ​ថា កុំ​ឲ្យ​យក​ស្រី​ប្ដី​លែង​ និង​ស្រី​សៅកែ​ ឲ្យ​យក​តែ​ស្រី​ក្រមុំ​ព្រហ្មចារី​ និង​ម៉េម៉ាយ​ប្ដី​ស្លាប់​ ធ្វើ​ជា​ប្រពន្ធ​ ហើយ​កុំ​ឲ្យ​យក​ក្លើ​នឹង​មនុស្ស​គ្រូ​បី តែ​មិន​ដូច្នោះ​ បុរស​នោះ​ បាន​យក​ស្រី​ទាំង​៤​នាក់​នោះ​ជា​ប្រពន្ធ​ និង​យក​មនុស្ស​គ្រូ​បី​ជា​ក្លើ​ ដើម្បី​ល្បង​មើល ។ ថ្ងៃ​មួយ​ក្ងោក​មាស​របស់​ស្ដេច​ ទៅ​រក​ស៊ី​ក្បែរ​ផ្ទះ​បុរស​នោះ, ឯ​បុរស​នោះ​ គិត​ពិសោធ​មើល​ ក៏​ចាប់​ក្ងោក​មាស​នោះ​យក​ទៅ​ចង​លាក់​ទុក​ក្នុង​ទ្រុង​មួយ​ ហើយ​ដាក់​ចំណី​ បាយ​ទឹក​ឲ្យ​ក្ងោក​នោះ​ស៊ី​ រួច​បុរស​យក​មាន់​គក​មួយ​ ទៅ​កាប់​ធ្វើ​ម្ហូប​បរិភោគ ។ ពេល​នឹង​បរិភោគ​បុរស​នោះ​ បាន​យក​ប្រពន្ធ​ទាំង​៤​និង​ក្លើ​នោះ​ ទៅ​បរិភោគ​ទាំង​អស់​គ្នា ។ កំពុង​តែ​ស៊ី​ក៏​ធ្វើ​ជា​ភ្លក្ស​ និយាយ​ថា នេះ​គឺ​ជា​សាច់​ក្ងោក​មាស​ស្ដេច​ ដែល​អញ​បាន​លួច​កាប់​យក​មក​ស៊ី ។ ក្រោយ​ពី​នោះ​ ដល់​បាត់​ក្ងោក​ ស្ដេច​ឲ្យ​ប៉ាវ​គង​សួរ​រក​ក្ងោក​នោះ ។ នាង​ស្រី​ប្ដី​លែង​ និង​នាង​ស្រី​សៅកែ​ និយាយ​ទៅ​នាង​ក្រមុំ​ និង​នាង​ប្ដី​ស្លាប់​ថា ឲ្យ​ប្រាប់​ទៅ​ពួក​អ្នក​ប៉ាវ​គង​ទៅ ! ថា​ប្ដី​យើង​បាន​លួច​កាប់​ក្ងោក​របស់​ស្ដេច​ …